Jak wypada egzamin z takiej filozofii twórczej tym razem - w świecie i w Polsce targanych coraz głębszymi rozdarciami, rozczarowaniami, skonfliktowanych zdawałoby się do samego spodu? Malarstwo samych ciepłych barw, muzyka bez dysonansów - czy jest to możliwe bez ryzyka pokazywania świata tylko, jak księżyc, od strony oświetlonej, a więc do połowy? I kończenia opowieści zawsze w tym miejscu, gdzie już happy end nie ma dalszego ciągu, a zamiast następnych słów pociechy pojawiłyby się pytania, na które może nie ma odpowiedzi?

Książki Ewy Owsiany zawsze składają się z relacji o Polsce dobrej, takiej, w której mądrzy albo współczujący ludzie znani i nieznani (ale zawsze przedstawieni z imienia i nazwiska, osadzeni w czasie i miejscu) robią coś, co po nich zostanie jako warte przetrwania. Czasem jest to ważna historia zakładania np. hospicjum krakowskiego albo...