Tym konam, że umrzeć nie mogę”, skarżyła się ­święta Teresa w porywach mistycznej tęsknoty za upragnionym spotkaniem z Bogiem. Po trzydziestym z kolei wygranym meczu Igi Świątek sentencja ta przyszła do głowy niczym objawienie: tego napięcia nie da się wytrzymać, tym konam, że przegrać nie mogę. Począwszy od jednej szesnastej paryskiego turnieju można było odnieść nawet wrażenie – tych kilka gemów w pierwszym secie z Jessicą Pegulą, ta końcówka pierwszego seta z Qinwen Zheng – że popełniając wyjątkowo niewymuszone jak na siebie błędy, Iga uderza podświadomie we własny los, gra przeciw sobie, by po chwili kolejnym wspaniałym winnerem powrócić potulnie do ­właściwego przeznaczenia: bycia Wiecznym Graczem, tak jak Wiecznym jest mityczny Tułacz, obdarzony nieśmiertelnością. Choć niemogący już tego daru wytrzymać.

Jazda, wyżej

Taka tenisowa nieśmiertelność, wedle...