Wyróżniono go za „wpływową pracę, która z lingwistyczną pomysłowością bada obrzeża i specyfikę ludzkich doświadczeń”.

Od debiutu w latach 60. XX w. Handke zajmuje się pisarstwem eksperymentalnym. W jednym ze swych wczesnych manifestów napisał, że od powieści bądź sztuki teatralnej oczekuje nowości, przez co należy rozumieć inny sposób mówienia i przedstawiania człowieka, jego relacji z innymi i ze światem, taki mianowicie, który ukaże wszelkie zakłamania i manipulacje skrywające prawdę o wypartych impulsach skłaniających nas do absurdalnych czynów. Kontrowersje wzbudziły jego wypowiedzi oraz artykuły na temat konfliktu bałkańskiego, w których stawał po stronie Serbii. Jeśli na początku wskazywał na historycznie warunkowaną wrogość nacji zaangażowanych w wojnę, przede wszystkim Serbów i Chorwatów, tłumacząc, że odpowiedzialność za rozlew krwi ponoszą wszyscy, to z czasem jego gesty stały się jednoznacznie proserbskie, czego przykładem był udział w pogrzebie Slobodana Miloševicia, podczas którego wygłosił mowę pożegnalną. ©℗

O literackiej Nagrodzie Nobla dla Olgi Tokarczuk czytaj w specjalnym serwisie "Tygodnika Powszechnego"