Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jeśli naszym żołnierzom to się podoba, BBC musi ukryć ten fakt przed światem” – pisał korespondent londyńskiego „Daily Telegraph”. Był rok 1942 i po serii niepowodzeń w północnej Afryce niektórzy oficerowie armii brytyjskiej żądali, by radio, dbając o morale, nie nadawało ckliwej muzyki. Sentymentalne piosenki miały produkować dezerterów.
Chodziło zwłaszcza o jedną – tę, którą jesienią 1939 r. wybrała dla siebie w biurze tekściarza Hugh Charlesa 22-letnia wówczas piosenkarka Vera Lynn. Pierwszy raz zaśpiewała „We’ll Meet Again”, występując w zespole Berta Ambrose’a, żydowskiego imigranta z Polski. Utwór powstał przed wybuchem wojny, lecz smutek i optymizm prostego tekstu o obietnicy ponownego spotkania (choć „nie wiem gdzie, nie wiem kiedy”) oraz intymna interpretacja Lynn sprawiły, że stał się ulubioną brytyjską melodią II wojny światowej. Piosenkarka występowała w szkockich dokach, skąd odchodziły atlantyckie konwoje, w fabrykach amunicji i szpitalach, łagodząc rozstania. Prowadziła audycję, w której czytała żołnierzom listy od ich matek i żon – radio BBC na jakiś czas zdjęło ją z anteny pod naciskiem sztabowców, którzy bali się epidemii melancholii.
Na Wyspach „We’ll Meet Again” trafiła głęboko do zbiorowej świadomości. W kwietniu tego roku, chcąc podnieść Brytyjczyków na duchu w czasie epidemii, Elżbieta II użyła w przemówieniu właśnie tej frazy. Piosenka stanowi ilustrację muzyczną ostatnich ujęć filmu Stanleya Kubricka „Dr. Strangelove, albo jak przestałem się bać i pokochałem bombę”, pokazujących wybuchy bomb atomowych. Grupa Pink Floyd poświęciła Verze Lynn jeden z utworów albumu „The Wall”. Jej głos, jak żaden inny, uruchamiał w Brytyjczykach niespotykane pokłady rzewności, których, rzecz jasna, nazajutrz bardzo się wstydzili.
O Lynn, która w latach 70. otrzymała tytuł szlachecki, mówiono, że „nie zgadza się na teraźniejszość”. Całe życie poświęciła weteranom. Korespondowała z nimi długo po wojnie, ostatnią piosenkę nagrała, żeby uczcić koniec interwencji w obronie Falklandów. W 2009 r., gdy miała już 92 lata, jej płyta zajęła 1. miejsce na brytyjskiej liście sprzedaży. Występowała na rocznicach i upamiętnieniach. W ostatnich latach dostawała coraz więcej listów od wdów, które pisały, że ich mężowie, kombatanci II wojny, chcieli, by na ich pogrzebie zagrano właśnie „We’ll Meet Again”. Sama przeżyła niemal wszystkich, którym wtedy śpiewała. Zmarła w ostatni czwartek, 18 czerwca, w wieku 103 lat. ©℗
Czytaj także: Marcin Żyła: Trening czyni królową
