Epifania

Szukającym przyczyn, powiązania rzeczy, sensu, który skrywa się przed nieuważnym okiem. Potrafiącym zauważyć gwiazdę. 

Magom, którzy wyruszyli w drogę. Potrafili wyjść poza to, co już im znane. Podjęli ryzyko pozostania z niczym. Meandry tej drogi (tych dróg?) do Miasta Pokoju są bardzo różne. Nie da się ich spisać w jednym zdaniu, ani nawet w jednej książce. Jedno, właściwie, jest im wspólne: trzeba utrzymywać pytający umysł.

Wówczas można znaleźć dom. Wejść do środka i zobaczyć Dziecko.

Jego jeszcze bezsłowny uśmiech daje wolność. Za ten uśmiech warto oddać wszystko. Złoto, co zdobyte przemyślnością, albo nawet ciężką pracą; rzeczy wygodne, dające przyjemność posiadania i społeczny prestiż. Kadzidło pobożności, wypracowanych cnót, dobrego mniemania o sobie i szacunku bliźnich. W końcu – gorzką mirrę świadomości przemijania, lęku przed utratą tamtych drogocennych bogactw.

Co zostaje? Czysta radość świeżego Życia, które teraz właśnie ma wszystko przed sobą. 

CZYTAJ TAKŻE

NADZIEJĄ SIĘ CIESZĄ: W styczniu Orszak Trzech Króli przejdzie ulicami już po raz dwunasty. Jest wielomilionowym świętem, przekraczającym granice Polski. Przekształcił wzniosłość Epifanii w bliskość spotkania i narzędzie pedagogiki społecznej.