6 października | Moja fascynacja Camusem była wieloskładnikowa i nieraz dziwne były to składniki. Dziwne i trudne do oszacowania, np. jakie znaczenie miał fakt, iż jedno z kluczowych przedstawień życia – „Biesy” Andrzeja Wajdy, wystawione na początku lat 70. w Krakowie, to były „Biesy” w sławnej adaptacji Camusa? Niby żadne, a wielkie. Niby ledwo symboliczne, a wymierne.

Być może w ogóle nie ma innej adaptacji i tylko ta bywa grana, ale jak się, obejrzawszy akurat tę adaptację, w upalny czerwcowy wieczór wychodziło z Teatru Starego i potem szło przez zanurzony w herbacianym świetle krakowski rynek, i potem późną granatową nocą czytało się esej o Kiriłowie, czytało się go – bo ja wiem – na wieczne niezapomnienie? Jak? W specjalny sposób. Całe życie czytałeś, ale takich lektur i takich okoliczności lektur było mało, bardzo mało.

„Ej Yma Sumac Camusa myje...