Chciałbym jeszcze na chwilę wrócić do historii Dawida, w której – dzięki liturgii – uczestniczymy od jakiegoś czasu. Chodzi mi o opisaną w 17. rozdziale Pierwszej Księgi Samuela scenę walki Dawida z Goliatem.

Czytając ten tekst, zwracamy zwykle (automatycznie?) uwagę na kontrast między Dawidem a filistyńskim wojownikiem. Goliat to olbrzym – miał ponad sześć łokci (dobrze ponad 3 metry) wzrostu; jego osłonę stanowiły brązowe hełm i zbroja (ważąca blisko 20 kg), w ręku miał włócznię „jak wał tkacki”, a jej grot ważył niemal 2 kg (600 sykli żelaza); resztę jego uzbrojenia stanowiły miecz, zakrzywiony nóż i tarcza. Dawid wyrusza do walki ze swoim przeciwnikiem z kijem w ręku i procą; do torby pasterskiej wkłada pięć gładkich kamieni wydobytych ze strumienia. Idzie nieosłonięty – Saul próbował go ubrać we własną zbroję; Dawid jednak nie potrafił w niej się poruszać.

Widząc...