Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
„Teraz już wiem, że na pewno będziesz królem i że w twojej ręce utrwali się królowanie nad Izraelem” – mówi król Saul do Dawida (Liturgia przypomniała nam te słowa niedawno: zob. 1 Sm 24, 3-21). Skąd taka zmiana myślenia u Saula? Przecież dopiero co po raz kolejny wyruszył za Dawidem z trzema tysiącami żołnierzy, aby go dopaść i zabić. Przekonany, że syn Jessego jest największym niebezpieczeństwem dla władzy jego i jego następców. Teraz jednak jest zmuszony powiedzieć do Dawida coś zupełnie innego: „będziesz królem”. Co się stało?
Pierwsza nasuwająca się odpowiedź brzmi tak: oto Dawid całą poprzednią noc miał szansę wyrównać porachunki z Saulem – Saul rozłożył się obozem i beztrosko zasnął w jaskini, w której głębi obozował Dawid. Dawid podkradł się do niego i odciął połę jego płaszcza – a więc mógł go po prostu zabić. Odkrywając to, Saul mówi: „Przecież jeśli ktoś spotka swego wroga, czy pozwoli na to, by spokojnie dalej szedł drogą?”.
Przebaczenie jest z całą pewnością królewskim zachowaniem. Saul doświadczył łaski Dawida – w żaden sposób niezasłużonej i wielkodusznej. Saul z całą oczywistością zobaczył naraz w Dawidzie coś, czego daremnie szukałby w sobie – postawę predysponującą do sprawowania władzy. Przebaczenie?
Nie chodzi jedynie o to, że Dawid przebacza swemu niedoszłemu mordercy; chodzi również o to, w jakim duchu to czyni. „Dawid wyszedłszy z jaskini (...), rzucił się twarzą ku ziemi, oddając mu [Saulowi] pokłon”. To ważne: Dawid wykonał przed Saulem gest adoracji – upadł przed nim na twarz – tak jak to się czyni jedynie przed Bogiem. Czy nie zachował się tak samo, jak kiedyś Jakub / Izrael, który „siedem razy oddał pokłon swemu bratu”, Ezawowi (zob. Rdz 33, 3)? Lękał się go jak wroga, lecz klękał przed nim jak przed Bogiem – dlaczego? Tora odpowiada: bo ujrzał w jego twarzy Twarz Boga (w. 10).
Dawid nie widzi w Saulu wroga – widzi (i podkreśla to kilkakrotnie) „Pomazańca Bożego” (hebr. Mesjasza). Widzi w swoim śmiertelnym wrogu Bożą godność. I dlatego, kiedy wybacza – nie czyni tego z pozycji królewskiej wyższości, lecz w uniżeniu i najgłębszej pokorze.
Ta historia – tak dawna i tak aktualna – mówi do nas wszystkich: szukasz w sobie predyspozycji do sprawowania władzy? Zbadaj, czy w swoim absolutnym wrogu widzisz ukrytą Bożą godność. Jeśli tak – to nie tylko będziesz rządził, ale w twojej ręce utrwali się władza.
Czy w naszym świecie jest ktoś, kto by posiadał takie predyspozycje? W świecie, w którym nie tylko nikt nie szanuje w drugim obecności Boga, ale normą wydaje się publiczna dehumanizacja politycznego przeciwnika? Z rozpędu można by powiedzieć: nikt. Ale to nieprawda. Prawda jest taka, że każdy. Jeśli tylko się nawróci. Jak Jakub. I jak Saul.
