Widziałem go kiedyś. To musiało być lato 1982 lub 1983 r. Lipiec, może pierwsza połowa sierpnia. Wakacje w Domu Architekta.

Był łysy i chudy. Wydawał się ogromny. W książce jest fotografia z tego okresu. Czarno-biała, ale to bez znaczenia. Tamtego lata nie zostało w nim wiele koloru. Może tylko w sińcach pod oczami.

Umarł w grudniu 1983 r. (sprawdzam datę na okładce). Chorował długo. Więc już wtedy praktycznie umierał. Zapowiedział, że opowie anegdotę. Wokół zebrali się słuchacze. Zupełnie świeżą i ogromnie pikantną – ostrzegł i przez chwilę się sumitował, że przyjdzie mu użyć niecenzuralnego wyrazu. To przykuło moją uwagę. Miałem dziesięć lat.

Szybko się zawiodłem. Rzecz dotyczyła Akademii, skąd władze próbowały usunąć rektora czy dziekana. Trwał stan wojenny. W historyjce występował szwarccharakter, jakiś partyjny komisarz. Wyjątkowy sukinsyn, z uczczeniem uszu...