Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Jezus po prostu zbyt wysoko podniósł poprzeczkę. Nie mogą jej przeskoczyć ci, którzy za najwyższą wartość – według własnych kryteriów – uważają naród, religię, tradycję, kulturę; Bóg zaś potrzebny jest im o tyle, o ile te wartości zabezpiecza. Tym samym, niezauważenie, wstawiając te wartości w miejsce Boga, który „najpełniej przejawia swoją wszechmoc w łasce przebaczenia”, stwarzają nowego boga – idola, bałwana, bożka. Można się nim dowolnie posługiwać; swoim wyznawcom pozwala on na wszystko, bo też wszystko potrafi uzasadnić i usprawiedliwić.
Taki bożek jest bezwzględny, ale tylko dla tych, którzy go nie czczą. Pozwala nawet na zbrodnie. Jego wyznawcy poświęcą wszystko dla obrony wartości, również życie. Oczywiście cudze. Ja, obrońca świata, ludzi i Boga, muszę żyć.
Przypomina o tym biblijne opowiadanie o złotym cielcu. Tworząc tego bożka, nasi ojcowie w wierze nie chcieli odrzucać prawdziwego Boga. Chcieli jedynie, by stał się bożkiem, który za ofiary, modlitwy i śluby będzie spełniał życzenia ludu. Nic dziwnego, że Jezus tego typu pobożnym jawił się jako śmiertelne zagrożenie. Uznali więc, że każdy sposób, który doprowadzi do unieszkodliwienia Jezusa, musi być zgodny z wolą Boga. A pokonanie Jezusa – tryumfem Bożej sprawiedliwości. Wykorzystywali każdą nadarzającą się okazję, by Jezusa nękać psychicznie, podkopywać jego autorytet, ośmieszać, oczerniać, a w końcu zabić.
Za osiągnięcie tego celu byli gotowi zapłacić każdą cenę, choć pieniądze wyjmowali nie ze swoich portfeli. I tak odtrącono Tego, który przyszedł uratować ich przed nimi samymi i przed bogiem, który nie był Bogiem, ale podróbką.
Przeciwnikom Jezusa taka okazja nadarzyła się, gdy zaaresztowano kobietę „przyłapaną na cudzołóstwie”. W ten sposób zastawiono na Niego pułapkę. Prawo nakazywało za taki grzech kamienować. „A jakie jest Twoje zdanie?” – zapytano Jezusa. Odpowiedział: „Ten z was, który jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem”.
Przenosząc przedmiot sporu z płaszczyzny prawa na płaszczyznę sumienia, zmusił swoich adwersarzy do zastanowienia. „Gdy to usłyszeli, zaczęli po kolei rozchodzić się, poczynając od starszych ludu, tak że w końcu został tylko On i stojąca pośrodku kobieta”.
Trzeba przyznać, że w tym przypadku oskarżyciele okazali się ludźmi. ©
