Wnętrze katolickiego kościoła karmelitów w stolicy Iraku spowija mrok. Rozświetlają go jedynie świeczki, płonące pod obrazami Matki Bożej i Jezusa. Gdy wzrok przyzwyczai się do ciemności, widać pękający tynk na ścianach. Tylko metr nad podłogą wyłożono je płytkami. – To dla wzmocnienia, na więcej nas nie stać – tłumaczy ksiądz Ma’ad. – A odnawianie ścian nic nie daje, bo zaraz woda wszystko rozsadza.

Z zewnątrz kościół, ze swą okrągłą kopułą, prezentuje się znacznie lepiej. Wprawdzie otoczony jest hałaśliwym targowiskiem, ale po przekroczeniu bramy, już na dziedzińcu, panuje zaskakujący spokój. Ciszę rzadko przerywa bicie w dzwony, bo msze nie odbywają się często.

– Gdy tu przyszedłem trzy lata temu, było jeszcze osiem parafianek. Teraz zostały tylko trzy – mówi ksiądz.

Do kościoła wchodzi grupa kobiet ubranych w czadory. Muzułmanki podchodzą do kolejnych ołtarzy...