Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Bez Ojca Jana Góry OP nie byłoby mnie w Kościele. Kiedy po raz pierwszy pojechałam na Jamną k. Paleśnicy we wrześniu 1992 roku, Dom św. Jacka dopiero powstawał. Od dobrych kilku lat nie chodziłam do kościoła, bo „skoro mam chodzić tylko dlatego, że wszyscy chodzą” to bez sensu. W dodatku ci „wszyscy” jawili mi się jako ludzie nudni, pełni kompleksów, zgorzkniali, strachliwi, posłuszni. Nie pasowałam. I ciągle sprawiałam kłopoty. Do dziś pamiętam reakcję księdza, który wyśmiał na lekcji religii (wtedy jeszcze w salce parafialnej) moje pytanie o teorię ewolucji Darwina w kontekście stworzenia Adama i Ewy. Uznałam, że to nie fair. Zakaz zadawania prostych pytań zmusił mnie do… stawiania pytań coraz bardziej odważnych. Bezczelnych. O istnienie Boga. A przede wszystkim do szukania odpowiedzi na własną rękę.
Zaczęłam studia na socjologii UJ i wtedy starsza siostra zabrała mnie ze sobą na Jamną. Była zachwycona Ojcem Janem, którego znała z Hermanic. Odpowiedzialna lekarz chirurg, miała w planach wstąpienie do zakonu. Musiała być bardzo przekonująca, bo pojechałam z ciekawości. Skuszona perspektywą tygodnia w górach, poznania duszpasterza – artysty i ludzi, których tam przyciągał. Tak zaczęła się przygoda, która trwa nadal, choć Ojca Jana już nie ma. Jego śmierć zamknęła pewną epokę nie tylko w moim życiu, ale i przyjaciół z Jamnej. Trudno uwierzyć, ilu ludzi – kilka pokoleń - płacze po stracie człowieka, którego kochali jak ojca, choć tyle razy się z nim spierali. Narzekali na jego trudny charakter, uciekali i wracali. Rugał nas, wymagał, rozstawiał po kątach. Ale zawsze mówił: kocham. I my też ogromnie go kochaliśmy, takiego, jakim był. Nikogo nie udawał, co dawało ten komfort, że i my nie musieliśmy zgrywać ideałów. Trudności rekompensowała radość tworzenia, wspólnego budowania domu, gospodarstwa, kościoła od podstaw. Wyzwalał wielką wiarę przede wszystkim w siebie. Nie było dla niego rzeczy niemożliwych. Z jednego powodu – bo wiedział, że Bóg wszystko może. Jest Panem świata, nie tylko tamtego. Od śmierci św. Jana Pawła II polski Kościół ma z tym problem, jakby nie ufał, że Duch Święty zstąpi, jak zechce, na zwykłych grzeszników.
To na Jamnej z „Pogaństwa”, bo tak mnie nazywał Ojciec Jan, zostałam „Matką Boską” – grając główną rolę (dwa razy z rzędu!) w przepięknych Misteriach o Wniebowzięciu NMP autorstwa Jacka Kowalskiego. Przedstawienie plenerowe to wielkie wyzwanie i jamneńska tradycja. Robi się je w 2-3 dni. Zawsze 15 sierpnia, bierze w nim udział kilkadziesiąt osób. Ludzie z całej Polski zjeżdżają na Jamną na święto, ale na ostatnią chwilę. Aktorów kompletuje się z tych, którzy przyjadą, więc wcześniej i tak nie ma z kim robić prób. Raz misteria wyreżyserowałam, czym chyba wreszcie przekonałam ojca do mojego nawrócenia… To było największe szaleństwo, jakie popełniłam w życiu. Wcześniej wszyscy, ze mną włącznie, okropnie się bali, że bez Jacka nie damy sobie rady. Był autorem scenariusza, kompozytorem, grał św. Piotra, „robił za suflera” na scenie, kiedy ktoś zapomniał. Człowiek orkiestra. Na co dzień profesor historii sztuki UAM w Poznaniu, mediewista i znany bard. Duży mężczyzna z brodą. Podjęłam się za sprawą przypadku, nie pierwszy raz. Zaufałam, że ktoś wyżej czuwa, jest nadzieja. I wyszło. Dlatego, że nagle wszyscy wzięli się do pracy, żebym z tym nie była sama. Ela zagoniła chłopaków do malowania nowych skrzydeł dla aniołów, Pająk zrobiła próby scholi, Syki, młody „Żarówa” z tatą i Wojtkiem Borną (poważni ojcowie i ludzie biznesu) zorganizowali scenę napadu zbójców na orszak żałobny, profanujący ciało Maryi złożone na marach. Po latach wersji „dzikusów z maczugami” atrakcją spektaklu okazał się właśnie napad mafii. Samochody z włączonymi kogutami na dachach wpadające na łąkę, faceci w skórzanych kurtkach, z petami w zębach, wyskakujący z wrzaskiem tak zaskoczyli aktorów, że nie musieli grać strachu. Jestem dumna, że inscenizacja socjologa przebiła się przez tradycyjną wizję mediewisty. Po tym doświadczeniu wiem – mogę wszystko! Nie sama, ale naprawdę mogę.
Wyszło, bo zamiast czekać na cud każdy wziął część odpowiedzialności. Z wyboru, spontanicznie. Tak nas Ojciec wychował. Z ojcem Andrzejem Chlewickim OP, gospodarzem i rektorem miejsca, wymodlili piękną pogodę. Na próbach padało, przyprawiając nas o palpitację serca. O 16.00, kiedy zebrało się kilkuset widzów, w tym profesorowie, kilku konsulów i wiele znakomitości, wyszło słońce. Jak zawsze, kiedy trzeba. Tajemnica Jamnej.
Ojciec Jan zadzwonił do mnie pod koniec czerwca, a potem w sierpniu, żeby zapytać, czy znów się tego podejmę. Nie pojechałam. Opuściliśmy Cię Ojcze ostatnio, ale mam nadzieję, że nam wybaczysz. Mówiłeś, że masz problem z miłosierdziem. Pewnie tak było. Każdy ma, tylko nie każdy umie się do tego przyznać.
Są gotowe stroje, obsadzone role, tylko Ciebie już nie ma. Jak mogłeś nam to zrobić, Ojcze Janie?
Dariusz Kanarek, od ponad dwudziestu lat związany z Ojcem Janem Górą, domownik Domu św. Jacka na Jamnej, od początku zaangażowany w Spotkania Lednickie:
Spotkanie Ojca Jana Góry było rzeczywistym doświadczeniem promieniowania ojcostwa, o którym zawsze mówił, że zawdzięcza je Janowi Pawłowi II. Tego właśnie uczył mnie na Jamnej. W nieziemskiej szkole wiary pod czujnym okiem Matki Bożej Jamneńskiej. Uczył całkowitego jej zawierzenia. Na Jamnej rodziło się wiele dobra i pomysłów lednickich. Tu Ojciec Jan był dla nas w sposób szczególny Ojcem i nauczycielem wiary. Usynawiał nas. Czuliśmy sie jego dziećmi. Nigdy nas nie zostawiał dla siebie, tylko oddawał Jezusowi i Jego Matce. Jak kiedyś mi napisał: Ona zawsze na Jamnej na mnie czeka.
CZYTAJ TAKŻE:
Ks. Adam Boniecki wspomina o. Górę: Znów odszedł spośród żywych człowiek potrzebny, wręcz niezastąpiony – ojciec Jan Góra.
