Pod koniec lat 70. Jan Góra pojechał z o. Marcinem Babrajem, szefem miesięcznika „W drodze”, do prymasa Wyszyńskiego. Poprosił o błogosławieństwo. I zaczął kaszleć.

 – Skąd ten kaszel? – spytał prymas.

 – Z pasji dla Jezusa – odpowiedział.

 – Z pasji dla Jezusa trzeba żyć długo i pracować – usłyszał.

Ten kaszel towarzyszył mu całe życie. Był jak jego refren. Nauczył się z nim żyć. I my nauczyliśmy się kaszlącego Góry.

Tajemny szyfr

To było powołanie dwuwymiarowe. Z tęsknoty i pragnienia, aby jego „maleńkie ja mogło rozmawiać z wielkim Ty”, i z chęci obrony. Chciał ratować Kościół i wiarę. Nauczyciele szydzili w szkole, że to ciemnota i zabobon, ale wkrótce przeminie.

Chciał też bronić swego stryja, wiejskiego plebana… Jeździł do niego w dzieciństwie i młodości, do Paleśnicy. „Tam znajduje się tajemny szyfr mojego życia...