Polska polityka - a może tylko jej komentatorzy - potrzebuje mitu genialnego stratega, który przewiduje rozwój wypadków na kilka ruchów do przodu. Figury, bez wiedzy której nic się stać nie może. Kimś takim na pewno chciał być Lech Wałęsa i świadomie ten mit kreował, otarł się o ten mit Marian Krzaklewski (polityczne scenariusze wyliczał na komputerze), bardzo blisko był "kanclerz" Leszek Miller w 2001 r. Na genialnego stratega mianowano w 2005 r. Jarosława Kaczyńskiego - był nim do czasu, gdy jego ponoć dalekosiężne koncepcje rozbiły się o rozgrywki z "przystawkami" i zakończyły upadkiem rządu. Teraz nimb genialnego stratega zdaje się nosić Donald Tusk.

Charakterystyczne, że wszechmoc danego polityka najszybciej dostrzegają nie jego zwolennicy, ale przeciwnicy - ofiary złowrogich planów, bo przecież nie własnej nieudolności.

Ryzyko...