Jeden, na razie, płomyk zabłyśnie na adwentowym wieńcu. Potem dojdą do niego po kolei, w spokojnym rytmie andante, trzy następne. Tak to się bowiem składa, że w naszym horyzoncie kulturowym poczwórność jest obok trójcy szyfrem spraw, o których nie sposób mówić wprost, bo popada się w polerowany banał i filozoficzne gryzmoły, będące jako te świece, które świeciły, by nic nie oświecić, z „Krajobrazu po uczcie” Kaczmarskiego.

Adwent i ostatnie tygodnie przed zimowym przesileniem pełne są wprawdzie pewności, że co ma nastąpić, nastąpi – niezależnie, czy oczekujemy narodzin Dziecięcia, czy raczej powolnego powrotu Słońca z dalekich wczasów nad zwrotnikiem Koziorożca. Mimo to czas nadszedł, przynajmniej w wymiarze świeckim, paskudny. Nie czuję się uszlachetniony, gdy mój diler pomidorów, opiewany w tej rubryczce pan Grzegorz z placu Na Stawach, zamknąwszy i tak długi dzięki ciepłej...