Dwudziestu lat jeszcze moja miłość do wina nie liczy, ale zbliżam się roztańczonym krokiem bachanta do tej granicy, za którą, wedle słów naszego wielkiego znawcy wszelkich ludzkich słabości, czeka mnie ­alkoholizm. O ile lata te wypełniło mi picie, które w pogadance dla mazurskiego elektoratu pan prezes określił jako nadmierne. Sam bym na pewno tego tak nie nazwał, może poza paroma godnymi pożałowania przypadkami, za które przepraszam swój system nerwowy oraz bliźnich zmuszonych mnie oglądać w brzydkim stanie.

Jak można bowiem mówić o nadmiarze w przypadku dobrego wina, pitego w godnych warunkach, z ciekawością (jeśli nowe dla nas) lub radością z ponownego spotkania znajomego? Nie da się, podobnie jak nie sposób tabelarycznie ustalić, od ilu uścisków czy pocałunków spotkanie z miłą sercu osobą przechodzi z fazy pełni szczęścia w fazę „nadmiaru”. Uważne i ufne słuchanie...