Nie siedziałam nigdy na galerii sejmowej, gdy usłużni posłowie obrzucali obelgami koło "Znak". Nie należałam do Rady Prymasowskiej, której przewodniczył ani - choć bardzo chciałam - do klubu "Dziekania", z którego dochodziły echa pasjonujących debat. Nie zdarzyło mi się też w żadnej podróży do RFN towarzyszyć właśnie jemu, prekursorowi zbliżenia budującego pojednanie.

A przecież dzisiaj, gdy Stanisława Stommy - Stacha - zabrakło, nie mam poczucia braku wiedzy, odwrotnie: poczucie obdarowania całym światem wartości, które właśnie jemu zawdzięczam. Wojna, okupacja w Wilnie i nauczyciel niemieckiego na tajnych kompletach przedmaturalnych. Nasze niedojrzałe jeszcze oczarowanie i wtajemniczanie nas w świat arcydzieł, które z nami przerabia. Zachwyca się nimi w taki sposób, jakby darował nam klucz do wnętrza (potem, już po wojnie, tak samo otworzy przede mną...