Niewątpliwie słuszne są wszystkie te poglądy głoszone przez Kościół i przez moralistów świeckich, które dotyczą nadmiaru czasu przeznaczanego na zakupy, konsumeryzmu i wszelkich z tym związanych nieszczęść. Wyobraźmy sobie zakupy przed kilkudziesięcioma lub kilkuset laty. Olbrzymia większość ludzi w ogóle ich nie czyniła z wyjątkiem nielicznych wypraw po przyprawy, a przede wszystkim po sól, potem cukier i kilka innych rzeczy. Nie żyje już sąsiadka ode mnie ze wsi, która opowiadała, jak przed wojną szła na zakupy do pobliskiego miasteczka (10 km). Boso, z dziesięcioma jajkami, żeby kupić sól i - jak starczy - trochę nafty. Wychodziła o czwartej rano i wracała około południa. Tak lub nieco lepiej żyła większość ludzi. Te same meble, często odziedziczone lub z drugiej ręki, przez całe życie ta sama pościel - często z wyprawy małżeńskiej, te same ubrania i nawet buty.