To mogło wyglądać tak: 8 kwietnia tego roku Alaa Salah zakłada suknię, którą dawniej nosiły sudańskie nauczycielki i lekarki. Postanowiła, że tego dnia wyrecytuje słowa poety: „To nie kule zabijają ludzi, lecz milczenie prześladowanych”. Wiersz jest wymowny, więc i strój powinien taki być: długa biała suknia, a do niej kolczyki w kształcie księżyca. Wszystko to elementy sudańskiej kultury.

Recytacją Salah chce podnieść morale protestujących, którzy na ulice Chartumu wychodzą od dawna, bez skutku. Na początku znajduje sześć kobiet, z którymi zaczyna skandować rewolucyjne hasła. Zanim zdąży się zorientować, stoi na dachu samochodu, a wokół zbiera się ogromny tłum, który wtóruje jej z entuzjazmem. 22-letnia studentka moderuje tłumem naturalnie, gestykuluje z pełną swobodą.

Nie wie jeszcze, że właśnie staje się bohaterką: symbolem trwającej od miesięcy sudańskiej rewolucji...