Umarł Seamus Heaney, poeta, który nie kojarzy się ze śmiercią. Jego wiersze kipią od życia, tyle w nich światła, słonecznego blasku, lśnienia, żaru. To poezja przesycona sensualnością, która zapisuje świat doświadczany zachłannie wszystkimi zmysłami. „Kuchenna podłoga w domu, w którym się wychowywałem, była cementowa i jednym z moich najwcześniejszych wspomnień jest jej chłód i gładkość pod bosymi stopami – pisze poeta w autobiograficznym eseju, w którym tropi źródła swoich poetyckich odkryć i olśnień. – Musiałem mieć wtedy najwyżej dwa-trzy lata (...) nigdy nie zapomnę tego zetknięcia ciepłej skóry z zimną podłogą, nagłego zaskoczenia, a potem czegoś głębszego, narastającego stopniowo wrażenia zjednoczenia i bliskości, jakby całe budzące zaufanie podłoże ziemi wchodziło we mnie przez podeszwy stóp”. Rozpoznanie tego styku: siły, jaką emanuje świat i dotykającej jej ciepłej ludzkiej...