Była jeszcze niemal dzieckiem, gdy wybrała się w tamtą samotną wędrówkę do odległego od Nazaretu miasteczka, które leżało zaledwie kilka kilometrów od Jerozolimy. Można ją sobie wyobrazić w pejzażu kamieni i szarych piasków, w męczącej kilkudniowej podróży, którą w dodatku odbywała "z pośpiechem". Być może pośpiech ten wypływał z pragnienia, by w przedziwnym sojuszu pokoleń podzielić z dużo starszą kuzynką to, co stanowiło najgłębszą tajemnicę Jej serca; tajemnicę, której nie ujawniła wtedy jeszcze nawet św. Józefowi. Mogła podczas tamtej wędrówki odprawić swoje pielgrzymkowe rekolekcje, które zakończy radosnym "Magnificat" odśpiewanym już w obecności Elżbiety.

Dwanaście lat później pójdzie do świętego miasta tym samym szlakiem z Jezusem, którego zagubi w powrotnej drodze do Nazaretu. Pod wieczór życia pójdzie znowu samotnie w tym samym kierunku, aby stanąć...