Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Pokonał syna i jego armię, ale nie przywrócił państwu jedności i harmonii. To było najtrudniejsze z zadań. Jak czytamy w Księdze, wszystek lud z pokoleń izraelskich (pokoleń z północy kraju) sprzeczał się ze sobą. Jedni szukali u króla wybaczenia, inni kłócili się z Judejczykami, czyim królem jest Dawid. Niepokój opanował kraj. Wreszcie wybuchł bunt przeciw Dawidowi. Na jego czele stanął Seba z plemienia Benjamitów. Zadął w trąby i nakazał, by lud Izraela odstąpił od króla. Tak też się stało. Natomiast mężowie judzcy trzymali się Dawida. Ten zdawał sobie sprawę, że wojna może być niszcząca dla jego państwa. Utrwalała dawne podziały pośród potomków Jakuba. Jak wiemy z Biblii, dwanaście plemion tworzyło jeden organizm państwowy do śmierci Salomona. Potem powstały dwa królestwa; jedno zwane królestwem Izraela i drugie królestwo Judy, które istniało do zburzenia pierwszej Świątyni. (Biblia i współcześni historycy w tej kwestii mocno się różnią). Bunt Seby podważał jedność państwa.
Dawid wezwał swoich do broni. Dopadli Sebę w mieście zwanym Abel. Wojacy Dawida usypali szańce i byli gotowi zniszczyć Abel, byle tylko schwytać buntownika. Wtedy pojawiła się niewiasta i zażądała rozmowy z Joabem, królewskim hetmanem. Rzekła: miasto jest spokojne i wierne, a ty chcesz je zniszczyć i wybić jego mieszkańców. Na co Joab odpowiedział, że chce tylko głowy Seby. Mieszkańcy ucięli łeb buntownikowi i zrzucili go Joabowi.
Tak skończyła się wojna domowa. Autor – czy autorzy – księgi na koniec opowieści odeszli od dotychczasowego stylu narracji historycznej i wprowadzili język teologii. Czytelnik styka się z pieśnią dziękczynną króla (podobny jest Psalm 18): „Bóg skała moja, w nim będę ufał, tarczo moja, róg zbawienia mego, podwyższenie moje, i ucieczka moja, zbawiciel mój, który mię od gwałtu wybawia (…) Wybawił mię, bo mię sobie upodobał, oddał mi Pan według sprawiedliwości mojej” (22, 3, 20). Mamy przed sobą piękną, natchnioną pieśń przypisywaną Dawidowi. Można wręcz odnieść wrażenie, że autor/autorzy biografii, czyli Ksiąg Samuela króla, zamykali ją i otwierali w ten sam sposób. Na początku poznawaliśmy Dawida jako słodkiego śpiewaka Izraela grającego Saulowi na lirze. Uspokajał jego duszę. Śpiewał na cześć swego przyjaciela Jonatana. Wiele razy obraz króla-poety, króla-tancerza, króla-muzyka powraca w Księgach Samuela. Mamy uwierzyć, że największym z talentów Dawida jest talent lirnika, a nie wojownika, kochanka, zabójcy. Chciałoby się go pamiętać przede wszystkim jako autora Psalmów. Początek Księgi – jak dobrze pamiętamy – wiąże się też z pojedynkiem rudego pasterza z potężnym Goliatem.
Na końcu powraca obraz olbrzymów, z którymi znowu Dawid i jego ludzie toczą wojnę. Biblia wymienia czterech gigantów, którzy „polegli od ręki Dawida, i od ręki sług jego” (21, 22). Księga Samuela się kończy, ale nie kończy się historia Dawidowa. Podejmuje ją Pierwsza Księga Królewska. ©
