Byłem wśród tych, którzy nie mogli się doczekać. Odliczałem dni do premiery i mógłbym z powodzeniem przygotować wykres własnego entuzjazmu równoległy do tych nakreślonych przez giełdowe notowania, liczbę pobrań gry czy obliczane przez ekspertów miary ekwiwalentu reklamowego. Łapczywie rzucałem się na każdy strzępek informacji udostępniany przez Netfliksa – wieści o obsadzie, zdjęcia z planu, scenariuszowe przecieki...

Nadszedł wreszcie wyczekiwany dzień. I cóż się wydarzyło? Mój entuzjazm malał z każdą spędzoną przed ekranem minutą. Dość powiedzieć, że w pewnym momencie śledzenie losów Geralta przestało być przyjemnością, a stało się obowiązkiem. Obejrzałem uczciwie wszystkie osiem odcinków „Wiedźmina”. Niektóre nawet dwa razy, żeby zwrócić uwagę na szczegóły albo porównać wersję oryginalną i polski dubbing – zapowiadaną gratkę dla polskich fanów, gdzie w rolę Geralta wciela...