Idziesz przez wieczorne miasto i nagle uderza cię ten głos: delikatny, miękki, słodki głos małej dziewczynki. Śpiewa znaną ci piosenkę, piosenkę, którą sam nieraz śpiewałeś, na melodię której stawałeś na baczność, a w żyłach szybciej krążyła ci krew. Idziesz w kierunku tego głosu i natykasz się na grupkę ludzi zgromadzonych pod pomnikiem Mickiewicza. W rękach trzymają antywojenne hasła, nad głowami powiewają im ukraińskie i polskie flagi, a polski hymn, który cię tu ściągnął, śpiewa ukraińska dziewczynka.

Zawahałeś się przy słowie „słodki”? Popatrz, jak słowa nieprzyjemnie się zużywają. Chociaż „słodki” zachował jeszcze trochę siły. Mówimy: „słodki”, „słodziak” o kimś, kto budzi w nas czułość i wzruszenie, niezależnie od tego, kim jest, człowiekiem czy zwierzęciem. Dwie kobiety pochylają się nad wózkiem i „ale słodziutka!” wykrzykują z zachwytem na widok dziecka, które się...