W jednym z głośnych esejów Hanny Arendt czytamy, że w czasach krwawych "godni zaufania są wątpiący i sceptycy, nie dlatego iżby sceptycyzm był dobry, a wątpienie zdrowe, lecz dlatego, że tacy ludzie nawykli do badania wszystkiego i samodzielnego podejmowania decyzji". Na szczęście nie żyjemy w czasach totalitarnych reżimów, o których pisała Arendt. Niemniej we współczesnej debacie o religijności chrześcijan sceptycyzm bywa jednym z głównych podejrzanych. Często spowiadamy się z naszych wątpliwości w wierze, nie zastanawiając się chyba nad tym, jak wiele zawdzięczamy właśnie chwilom, w których stawiamy znak zapytania. Bo głupich pytań nie ma. Jest tylko człowiek podejmujący codziennie w sumieniu życiowe decyzje. Najważniejsze z nich powodują związanie życia z czymś, co nieodwracalne: dane nie raz w życiu, ale raz na całe życie. Dla jednych będzie to wybór powołania, dla innych przestawienie życia na nieznane dotąd tory. Wielu ludzi do odnalezienia się w tym potrzebuje czasu. I dowodu, że dobrze wybrali. Wiara rozumiana jako "skok w ciemność" im nie wystarcza.