Pogoda była paskudna. Długa zima przeszła w deszczową wiosnę, a niebo na wiele miesięcy przybrało odcień brudnej żółci. Niemal każdą majową noc ścinały przymrozki, pod koniec lipca padał śnieg w kolorze zakrzepłej krwi. Burze niszczyły zasiewy, zdychało bydło, ceny żywności rosły, w miastach wybuchały epidemie i zamieszki. Oglądając zdjęcia robione podczas najbardziej zadymionych dni po ostatnich pożarach australijskiego buszu albo te z pierwszych tygodni erupcji wulkanu Cumbre Vieja na hiszpańskiej La Palmie, łatwiej wyobrazić sobie, jak musiał wyglądać tamten „rok bez lata”. Wybuch indonezyjskiego wulkanu Tambora w kwietniu 1815 r. słychać było ponoć w promieniu ponad dwóch tysięcy kilometrów – od Singapuru po zachodnią Australię. Wstrzyknięte w stratosferę kilometry sześcienne pyłu i tlenku siarki wywołały nagłe zmiany klimatyczne, dotkliwe także dla mieszkańców Europy i Ameryki...