Weźmy to: patrzeć na swe twarze milcząc. Wbijać w siebie wzrok, nie wypowiadając ani jednego słowa - to właściwie niemożliwe. Czujemy się wtedy bezbronni. Naszych twarzy nie chroni już kordon słów - są nagie.

Albo to: pogoń za twarzą człowieka, którego głos słyszymy w słuchawce telefonu. Nie widzimy poruszeń jego oblicza, ale wyobrażamy je sobie, musimy je sobie wyobrażać: grymasy, tiki, zmrużone lub szeroko otwarte oczy, bruzda na lewym policzku, ślad po ospie. Jeśli twarz bez języka jest naga, to język bez twarzy - ułomny.

Albo jeszcze to: oglądamy amatorski film nakręcony z naszym udziałem. Dziwimy się: naprawdę tak wyglądam? Naprawdę tak zachowuje się moja twarz, nad którą rzekomo sprawuję całkowitą kontrolę? Uderzająca niezgodność między obrazem własnej twarzy, noszonym w sobie, a twarzą oglądaną przez innych; między człowiekiem...