Obraz pierwotnie był fragmentem tzw. malowanego krucyfiksu (la croce dipinta). Takie przedstawienia w kształcie krzyża pojawiły się w sztuce włoskiej około połowy XII w. Umieszczane były na belkach tęczowych kościołów lub w ołtarzach. Początkowo przedstawiano Chrystusa triumfującego, frontalnie, z otwartymi oczami. Krakowskie dzieło Veneziana przedstawia wizerunek Chrystusa w typie ukształtowanym we Włoszech pod wpływem sztuki bizantyńskiej – czyli jako zmarłego, z głową opadającą na ramię. Z tyłu w desce znajduje się prostokątne wgłębienie. Mogły tam być przechowywane relikwie drzewa Krzyża.
Jak wskazują krakowscy muzealnicy, obraz może być fragmentem malowanego krucyfiksu zamówionego u Paola Veneziano dla kościoła zakonu braci eremitów w Pawii.
Z pracowni artysty wyszło kilka podobnych dzieł. Paolo Veneziano, zwany też Paolo da Venezia, zdominował malarstwo weneckie w pierwszej połowie XIV w. i uchodzi za twórcę szkoły malarstwa weneckiego. Jego twórczość stanowi połączenie stylu bizantyńskiego z elementami gotyckimi.