Ewangelia św. Łukasza (3, 1-9) opisuje Jana Chrzciciela, syna Zachariasza, nawołującego do chrztu i do przygotowania się do nadejścia Jezusa Chrystusa. Stała się ona punktem wyjścia dla obrazu Pietera Brueghla Starszego. Ważniejszy niż sama ewangeliczna opowieść jest tu jednak kontekst czasu: z jednej strony panowanie katolickiej dynastii Habsburgów, z drugiej – ruch reformacyjny. To rodziło poważne konflikty na tle wyznaniowym.
Artysta nawiązał do licznych wówczas zgromadzeń religijnych z udziałem wędrownych kaznodziejów, często w różnych ustronnych miejscach, na obrzeżach miast lub nawet na leśnych polanach.
Na obrazie Pietera Brueghla Starszego na pierwszy plan wysuwa się „bohater zbiorowy” – ogromny tłum, niezwykle liczebny, sugerujący, jak duży stał się ruch reformacyjny. Jest on skupiony wokół Jana Chrzciciela, ubranego w prostą, brązową szatę, strój typowy dla wędrownych kaznodziejów.
W tle zobaczymy równinę z wijącą się rzeką – tu pełniącą rolę Jordanu.
Pieter Brueghel Starszy (1525/1530–1569) jest jednym z największych artystów niderlandzkich drugiej połowy XVI w. Jego nowatorskie obrazy o wielkich walorach malarskich często stanowiły ilustrację społecznej i politycznej sytuacji, choć pozornie odwoływały się do tematów ewangelicznych.
W związku z jego popularnością zrodził się popyt na jego obrazy. Pojawiło się zatem wielu kopistów i naśladowców jego dzieł, do których należeli m.in. Marten van Cleve i Pieter Balten. Później kopiowaniem dzieł Pietera Brueghla Starszego zajęli się też jego synowie, Pieter Brueghel Młodszy (1564–1637/1638 ) oraz Jan Brueghel Starszy (1568–1625).