Wcześniej można było mieć wrażenie, że dla Ukraińców rzeź wołyńska to tylko wytwór ruskiej propagandy, a jednak niektórzy jak widzę, przyjmują do wiadomości, że to ludobójstwo faktycznie miało miejsce.

Mimo niewątpliwie szlachetnych intencji Autorów listu trafia on po polskiej stronie trochę w pustkę. Dla większości tych Polaków, którzy życzliwie odnoszą się do Ukrainy, ten list nie jest w istocie potrzebny. Oni nie patrzą na Ukrainę przez pryzmat Wołynia i nie żyją wiecznym rozpamiętywaniem ludobójstwa sprzed ponad 70 lat. Z kolei tych, którzy bezustannie odmieniają Wołyń przez wszystkie przypadki, a w stosunkach z Ukrainą za najważniejszą rzecz uważają "upamiętnienia", pomniki i historię, taki list i tak nie przekona, obojętnie jak by nie był sformułowany. Oni swojej optyki już nie zmienią, w czym są zresztą utwierdzani przez jawną i ukrytą putinowską propagandę. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że naszemu rządowi zostanie chociaż tyle oleju w głowie, aby pozbawić tę drugą grupę wpływu na politykę zagraniczną. Po początkowych błędach wydaje się, że sytuacja się poprawia - rząd najwyraźniej zaczął poważniej traktować zagrożenie płynące ze strony putinowskich kolaborantów, a i nominacja nowego ambasadora na Ukrainie jest trafiona w dziesiątkę. Problemy w najbliższym czasie mogą się pojawić po premierze filmu "Wołyń", który niechybnie zostanie wykorzystany przez putinowską trollownię i ich polskich kolaborantów do szczucia na Ukraińców. Wreszcie - nie ma się co specjalnie przejmować takim czy innym sformułowaniem w sejmowej rezolucji. To i tak dokument o funkcji czysto deklaratywnej (żeby nie powiedzieć propagandowej), bez jakiejkolwiek mocy prawnej, obliczony na efekt medialny. Ważniejsze są konkretne kroki w stosunkach z Ukrainą - współpraca gospodarcza, stypendia, otwartość na ukraińskich migrantów itd.

Ukraina potrzebuje zbudować własną niezależność wokół własnych postaci walczących o niepodległość, a tu poza Bohdanem Z. Chmielnickim, Symonem Petlurą, i Stepanem Banderą brak kogokolwiek. A wszyscy oni stosowali politykę antysemicką i antypolską. W wielu krajach (w tym na Ukrainie) w celu konsolidacji narodu stosuje się politykę historyczną, która z historią ma niewiele wspólnego, a służy tylko za pożywkę nacjonalizmu. Jest ona tym silniejsza im biedniejszy jest kraj którego dotyczy. Obawiałbym się, że bezkrytycznie wspieranie Ukrainy (jako przeciwwagi dla FR) tak jak kiedyś przed II Wojną Światową Zachód wspierał Niemcy może się źle skończyć. Ukraina nie jest państwem w pełni demokratycznym i zapewne długo jeszcze nie będzie i FR w odwecie bez problemu będzie tam mogła podsycać odpowiednie nastroje i ugrupowania które Polsce nie są przyjazne. Nikt tak naprawdę nie wie, czy lepsza dla Polski byłaby Ukraina pod wpływem Rosji, czy Ukraina podążająca w kierunku skrajnego nacjonalizmu. Można się tylko odwoływać do podobnych procesów w historii. A przykłady są tragiczne… . Bo innych tradycji na Ukrainie brak, a demokracja to hasło, które mało kto tam rozumie. Potrzeba czasu i jeszcze raz czasu – może nawet okresu dwóch pokoleń. (Nie na darmo po wyjściu z Egiptu Mojżesz wodził swój naród przez 40 lat po pustyni). I to jest właściwy czas po którym można będzie rozmawiać o przyjęciu Ukrainy do EU (o ile jeszcze będzie). Czasy się zmieniają ale procesy historyczne są podobne. Należy także pamiętać, iż każdy biedny zadłużony kraj (dodatkowo w czasie kryzysu) o licznych roszczeniach terytorialnych i niezaspokojonych ambicjach mocarstwowych będzie zapewne podążał w kierunku, który z demokracja ma mało co wspólnego (patrz - lata 30 XX wieku: Niemcy, Włochy - w takich to okolicznościach rodził się faszyzm). Niemożliwe? Wszystko kiedyś powraca - tylko czasy, miejsca i ludzie się zmieniają, ale nie ich mentalność! (Początek już był w centrum Europy – masakra ponad 8 tys. ludzi pomiędzy 12-16 lipca 1995 r. w Srebrenicy). Co zrobiliście aby nie doszło do powtórki?) Dlatego nowe władze Ukrainy winne zdelegalizować ugrupowania faszystowskie, oraz przyjąć plan rekompensaty za morderstwa, grabieże oraz bezprawnie przejęte majątki Żydów i Polaków. To powinien być warunek wejścia w przyszłości Ukrainy w struktury EU. Nie wolno o tym zapominać. To się należy tym którzy tam mieszkali, pracowali i tam zginęli. Kto się o nich upomni i kiedy - jeżeli nie my i nie teraz? Należy pamiętać: 1.W 1648 r. Chmielnicki po bitwie pod Korsuniem - dokonał masowej rzezi polskiej szlachty i Żydów. 2.W 1919 przez Ukrainę przetoczyła się fala pogromów antyżydowskich, w której przy wsparciu miejscowej ludności życie straciło ponad 100tys. Żydów. Straty materialne dotknęły ponad milion osób, a około pół miliona mieszkańców wypędzono z domów. 3.Do powtórki doszło w 1943-1944. Przy wsparciu miejscowej ludności zginęło oprócz Żydów także ponad 100tys. Polaków. A działo się to na terenach Państwa Polskiego zajętego po 1939 roku przez Związek Sowiecki. Nigdy żaden kraj nie zrobi więcej w sprawie innego kraju niż on sam w swojej sprawie własnej. Tezę tą sformułował Carl von Clausewitz i jest znana od dawna. Myślenie, iż inni upomną się o nasze sprawy jest szczytem naiwności. Każdy naród ma prawo do wolności i należy go w tych dążeniach wspierać, o ile on sam tego chce i nie zagraża wolności innym. Czy w imię poprawności politycznej o Wołyniu nie należy mówić jeszcze przez kolejne 20 lat jak to postulują niektórzy, a tych co ratowali Polaków nie uznać za SPRAWIEDLIWYCH? Czy można nie mówić o odradzaniu ugrupowań faszyzujących w Europie!!! Jak długo ci co ocaleli mają jeszcze czekać na prawdę. Podobny problem istniał w Izraelu po 1948 r w stosunku do Niemiec, ale przeważyło zdanie, iż nie można dopuścić aby mordercy naszych bliskich stali się także ich spadkobiercami. Tu powinna być ponadpartyjna zgoda. ©Natin https://www.youtube.com/watch?v=6jSfv8aVgXI

Kiedyś, przed laty w polskiej polityce pojawiło się określenie "grubej kreski". Chciałbym, aby i tutaj w tej sytuacji miało ono zastosowanie. Choć moja rodzina w większości, pochodzi "ź Wilna", to i w tamtym regionie nie było łatwo Polakom. Patrz, litewskie oddziały SS i kolaboranci. Wracając do Ukrainy, mordowania, czy też ludobójstwa ... nigdzie nie dojdziemy drogą rozgrzebywania ran. Zostawmy już ten temat. Budujmy wspólną przyszłość. Poznawajmy się na nowo. Paradoksalnie, ten trudny, obecny czas dla Ukrainy, wyjazdy za chlebem do Polski, mogą być początkiem dobrej współpracy i przyjaźni między nami.