Prorok Izajasz mówi: „Ujrzałem mojego Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie. Kraj Jego szaty wypełniał świątynię. Nad Nim unosiły się serafiny. (...) I wołał jeden do drugiego: »Święty, święty, święty Pan, Bóg Zastępów! Cała ziemia jest pełna Jego chwały!«”. Święty, zwłaszcza po trzykroć, w Biblii znaczy absolutnie „oddzielony”, „inny” od wszystkiego, cokolwiek jesteśmy w stanie zobaczyć i pomyśleć. Izajasz tę rzeczywistość, niemożliwą do przedstawienia, próbuje opisać, stąd mamy owych serafinów, istoty o cechach ludzkich, ponadludzkich i zwierzęcych. W zderzeniu z tak absolutną innością wszystko oczywiste jawi się jako nieoczywiste, ale nasączone treścią, którą z trudem, błądząc i grzesząc, odkrywamy. To odkrywanie w widzialnej rzeczywistości jej niewidzialnego wnętrza przerasta ludzkie możliwości, dlatego przeraża, ale też pociąga człowieka i jest powołaniem proroków....