Nie dostałem pieniędzy za napisanie tego tekstu, więc nie jest to ani reklama, ani kryptoreklama, lecz wynik bycia trafionym przez szlag na skutek oglądania obu programów telewizji publicznej. Od pewnego czasu konsekwentnie odmawiam udziału w tak zwanych debatach prowadzonych w tej telewizji, ponieważ reguła (także w wielu komercyjnych stacjach) polega na tym, że jest pięciu krzykaczy, jeden prowadzący i razem na wszystko dwadzieścia pięć minut, żeby zostawić potem pięć minut na reklamę. Czyli na głowę około czterech minut w trzech wypowiedziach po minuta i jedna trzecia. Jak się gorzej trafi (na przykład na miłych mi Czesława Bieleckiego czy Jadwigę Staniszkis), to ledwie się człowiek do słowa dopcha, czekając aż poprzednik jednak będzie musiał zaczerpnąć oddechu. Kiedyś wspólnie z przyjaciółmi robiliśmy w telewizji publicznej „Rozmowy w Res Publice”, ale je skasowali, bo chociaż...