Sprzątanie dalece nie jest czynnością banalną, bowiem polega na wprowadzania ładu tam, gdzie jest nieład. A nieład, chociaż jest oczywiście stopniowalny, bywa bardzo niebezpieczny, kiedy przekroczone zostają pewne granice. Jak określić te granice? Nie powinniśmy tego czynić sami, gdyż do nieładu (także moralnego) można łatwo się przyzwyczaić. Tak czy owak wprowadzanie ładu do nieładu jest dla większości ludzi czynnością wysoce satysfakcjonującą, chociaż czasem bywa męczące. Każdy z nas, kto nie jest maniakalnie porządny, a pracuje dużo w domu, wie, że papiery na biurku osiągają w pewnym momencie stan, w którym nie potrafimy już odnaleźć tego, co akurat potrzebne. Wtedy już koniecznie trzeba posprzątać. Bo, jak zawsze, nie jest zdrowa przesada. Kiedy zdarza nam się wizyta na przykład u prawnika lub księdza, u których na biurku leży tylko kodeks lub Biblia i kilka równo jak żołnierze ustawionych ołówków i długopisów, lepiej jest nie wdawać się z taką osobą w jakiekolwiek, nawet zawodowe relacje. Maniak ładu, ten, kto każdą zbędną łyżeczkę, jak leży na stole, odnosi do zmywarki, jest pedantem, a to bardzo poważna wada, o której była już mowa.