Weronika, harcerka, na długie lata zapamięta pracę na Dworcu Głównym w Krakowie. Marta – dyżury na przejściu granicznym Zosin-Uściług, na które zrywała się z pracy. A 10-letnia Agata nie zapomni, jak drugiego dnia wojny pakowała do kartonu ubrania, zabawki, brystol, pędzle i kredki dla Wiki, swojej rówieśniczki z Ukrainy, choć pewnie nigdy się nie zobaczą. Wtedy było ważne tylko jedno: Wika lubi malować, a przed Rosjanami uciekła tylko z jednym pluszowym misiem.

Takich historii są miliony. W badaniu przeprowadzonym przez pracownię IBRiS zaledwie tydzień po rozpoczęciu inwazji, 62 proc. pełnoletnich Polaków zadeklarowało, że zaangażowało się w pomoc Ukrainie. Nie postem na Facebooku, nie zdjęciem flagi na Instagramie, tylko własnymi pieniędzmi, czasem, pracą. – Polska robi dla Ukrainy to, czego w 1939 r. nikt nie zrobił dla Polski – mówił niejeden z nas.

Moment jedności...