To się musiało stać. Prawdziwa powódź świadectw, jaka zalała dzięki mediom społecznościowym polski światek teatralny po opublikowaniu przez Annę Paligę oskarżeń pod adresem wykładowców Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, potwierdza, że pojawiające się wcześniej pokątnie relacje dotyczące poszczególnych dyrektorów i reżyserów nie są opowieściami o wyjątkowych patologiach, lecz symptomami powszechnej, wpisanej w system praktyki używania przemocy i poniżania jako narzędzi pracy. Tę systemowość trzeba przemyśleć, by nie popaść w pocieszające złudzenie, że tylko ci, którzy dopuszczali się opisywanych ekscesów, są winni.

Poniżanie, naruszanie granic intymności i prywatności, groźne operacje na psychice i karmienie własnego ego kosztem bezpieczeństwa i godności innych to nie zjawiska wprowadzane przez wyjątkowo patologiczne osobowości do systemu...