Jedno zdanie, a tak bezlitośnie definiuje okoliczności: „Jak będę duża, to napiszę książkę o podróży kropli deszczu”. Autorka tych słów musi być młoda, a jej głowa bujać w obłokach. Od razu włącza się też człowiekowi jakieś politowanie. Dobrze, dziecko, a teraz idź się pobawić. Opal Whiteley jest rzeczywiście dzieckiem. Kiedy pisze te słowa, ma niecałe siedem lat i głowę huczącą od myśli. Do tego kredki i skrawki papieru, na których je zapisuje. I całą masę zwierzęcych przyjaciół.

To wszystko dzieje się w zupełnie innym świecie niż ten dzisiejszy. Sto lat temu dziecięce oczy nie szukają ekranów, a bodźców dostarcza im zewnętrzny świat. Żywy, oddychający, czasem pachnący, częściej śmierdzący, zwykle brudzący kolana i ręce. W tym przypadku – do kwadratu, bo miejscem akcji jest odludna osada drwali gdzieś w lasach północnoamerykańskiego Oregonu. Mając tak zarysowany szeroki plan...