Zwykle przed maryjnymi świętami kulę się w sobie, czekając, jaką mądrość o Maryi i wynikające z niej zalecenia dla kobiet wygłoszą duszpasterze – na czele z biskupami.

A teraz jeszcze chodzą za mną te sukienki, które ponoć należałoby nosić dla Maryi w maju. Przejaw tej samej choroby duszpasterstwa: Matka Boska wciąż służy za foremkę do wypieku pobożnych kobiet i dziewcząt. Przykroi się i nas, i ją, i wyjdzie z tego postać skromna, cicha, posłuszna, ubrana jak trzeba. Pastele, kwiaty, rękaw za łokieć, sukienka za kolano. No i pozamiatane.

Z drugiej strony jest maryjny maj, miesiąc odświeżonych kapliczek, wstążek we wszystkich kolorach tęczy. Czas religijności wspólnotowej, ale potencjalnie bezklerykalnej, do której nie potrzeba księdza, mogą być same kobiety przy kapliczce. Biorę to i chętnie się skrzyknę z koleżankami, ale najpierw jeszcze spojrzę na słowa litanii...