W świecie, który niósł tyle obaw i niepokojów, św. Paweł widział swoją główną rolę w tym, by głosić Dobrą Nowinę. Nie zrażał się, że jego przesłanie kierowane było przede wszystkim do środowisk pogańskich. Przeciwnie, potrafił się fascynować tym, że to właśnie w kręgach pogańskich będzie można ukazywać "niezgłębione bogactwo Chrystusa". Mimo że z wielu powodów mógł utyskiwać na przeciwności życia i mrok dominującej półprawdy, Apostoł cieszył się, że może wydobywać na światło dzienne ukryte plany Boże. Sens i radość swego utrudzenia odnajdywał dzięki odniesieniu do niewidzialnego świata łaski, stanowiącej uwieńczenie pamiętnych świateł Damaszku.

Na naszym apostolskim szlaku nieraz skłonni jesteśmy zamartwiać się, że tylu wrogów walczy z Kościołem, że laicyzacja niesie ze sobą mentalność nowych pogan, że urok dnia wczorajszego staje się coraz bardziej odległy i...