Zaczęło się w 2001 r. od tekstu „Kasjer z Ministerstwa Obrony” opublikowanego przez „Rzeczpospolitą”. Marszałek i Kittel opisali w nim m.in., jak pracownik jednego z zagranicznych koncernów był namawiany przez asystenta Romualda Szeremietiewa – wtedy wiceszefa MON – do przyjęcia łapówki. Szeremietiew został odwołany ze stanowiska, a po kilkuletnim procesie – w 2009 r. oczyszczony z korupcyjnych zarzutów, zaś REM wydała oświadczenie na temat „kompromitacji dziennikarstwa śledczego”.

Dwoje dziennikarzy wytoczyło trojgu członkom Rady (byłej przewodniczącej Magdalenie Bajer, byłemu wiceprzewodniczącemu Maciejowi Iłowieckiemu i będącej dziś wiceprzewodniczącą Helenie Kowalik-Ciemińskiej) proces o naruszenie dóbr. Dziennikarze poczuli się napiętnowani – zarówno oskarżeniem o nierzetelność, jak jego radykalną formą. Efekt końcowy zmagań w trzech kolejnych instancjach to nakaz przeprosin w witrynie PAP, a także w miesięczniku „Press”.

Jak strony komentują ostateczny wynik pięcioletniej potyczki sądowej? Bertold Kittel wyraża w rozmowie z „TP” zadowolenie i dodaje, że REM, wydając oświadczenie o kompromitacji dziennikarzy, naruszyła standardy, do których obrony została powołana (chodzi m.in. o niewysłuchanie racji dziennikarzy). Według Kittela w czasie dwóch dekad funkcjonowania Rady nie zdarzyło się nic, co uzasadniałoby jej działanie w obecnej formie.

Z kolei Magdalena Bajer (na stronach „Teologii Politycznej”) uznała wyrok za niesprawiedliwy i będący wynikiem niezrozumienia, jak działa Rada: gremium niebędące sądem, a więc niezajmujące się wysłuchiwaniem stron, ale oceną dziennikarskiej pracy (teksty Kittela i Marszałek – wedle trojga członków Rady – wyrządziły krzywdę Szeremietiewowi).

Niezależnie od procesu i sporu wokół niego od dłuższego czasu toczy się dyskusja o reformie REM – nawoływała do niej m.in. (już w 2011 r.) Helsińska Fundacja Praw Człowieka.©℗