Zaczęło się od ciszy
dzwoniącej w głowie Paulina z Noli,
który po śmierci synka,
z bogatego ubogi,
zaniechał spraw świata
i poezji, przynajmniej na pewien czas.
Ciszy takiej, że pewnego dnia
Paulin usłyszał polne kwiatki,
kampanule, które wtedy
jeszcze nie mogły się tak nazywać.
I święty, który na razie
nie był świętym, pomyślał
o stworzeniu wielkiej, sztucznej kampanuli.
Dzwon wziął się z podobieństwa do kwiatu.
Przetrwało to w spiżu nazw:
kwiat i dzwon w różnych językach
dzielą się kielichem, jak kumple,
szyją i głową, jak współskazańcy,
koroną jak władcy i wieńcem jak żeńcy
albo nowożeńcy. Tyle że u kwiatów
większość tego się zdrabnia.

Więc dzwony są to kwiaty na łodygach wież.
Czczono je i chrzczono tak jak ludzkie dzieci.
Zbyszek. Ludwik....