Niebieskie drzwi prowadzące na zaplecze urzędu są otwarte. Dyżurka świeci pustkami. Nieco dalej, na schodach, co kilka stopni stoją skrzynki z korespondencją. Część już przejrzana i spięta gumkami. Reszta, wsypana luzem, piętrzy się w chybotliwe stosiki. Pod ścianami worki z nieposortowanymi jeszcze przesyłkami. Nad nimi, na korkowej tablicy, wisi plakat zachęcający do podjęcia pracy listonosza.

– Ja właśnie w tej sprawie – lekko speszony wyjaśniam ochroniarzowi, który dogonił mnie na schodach. – Na rozmowę kwalifikacyjną z panią naczelniczką.

– A, to schodami na górę proszę. Pierwsze piętro, a tam już ktoś pana pokieruje. Trafi pan?

– Tak. Tylko żebym z nerwów w jakieś listy nie wdepnął.

– Nie pan pierwszy i nie ostatni – odkrzykuje ochroniarz.

„Być kowalem swojego okrętu”

Pani naczelnik jest zajęta. W jej imieniu rozmowę poprowadzą dwie...