Przez wieki konfesjonał był miejscem, w którym parafianin mógł, prawie twarzą w twarz, spotkać się ze swoim proboszczem czy wikariuszem. Prawie, gdyż spowiednik siedział sobie wygodnie, czasami na podgrzewanym siedzisku, a penitent klęczał jak na upokorzonego podsądnego przystało. Tak, podsądnego i to nawet nie przed sądem w państwie demokratycznym, ale przed feudalnym możnowładcą.

Penitent sam siebie oskarżał, przyznawał się do winy, wymieniając dokładnie policzone w rachunku sumienia grzechy, wyrażał żal i chęć poprawy, a spowiednik osądzał, czy to wystarczy do ważności sakramentu, choć na czym miała polegać ta ważność, trudno powiedzieć. Następnie wymierzał karę, czyli pokutę, i rozgrzeszał. Gdzieś w tym wszystkim jednak gubił się jeszcze jeden warunek, rzeczywiście konieczny, a mianowicie zadośćuczynienie. Przecież nawet jeśli spowiadający się odmówił za pokutę najdłuższą...