Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Plus minus pięćset milionów (komu by się chciało liczyć dokładnie). Zewsząd patrzono na kobiety w kobiecych kapeluszach, mężczyzn w męskich mundurach oraz pociągowe zwierzęta. Wszyscy z rodowodem. Na samym końcu przeleciał antyczny bombowiec, ale nic nie zrzucił. Machano im, machali oni (oni od kiści wzwyż, comme il faut). Aktorzy wypadli zadowalająco, koronkowo grając na bezbramkowy remis (jak to zwykle na ślubie). Pocałowali się dwukrotnie, raz dłużej, raz krócej. Byli też goście, właściwi goście. Syryjskiego ambasadora najpierw zaproszono, później odproszono.
Na ulicach milion. Plus pół miliona przed imperialnym balkonem. Chcieli wziąć udział w bajce o przyszłym monarsze i jego wybrance z klasy średniej, więc poszli się z nimi obmachać, więc wyszli z domów, do których wrócą, żeby obejrzeć się w telewizji, siebie wmieszanych w tło, już uwiecznionych w niezliczonych powtórkach. Jak dobrze, że w życiu zdarzają się jeszcze naprawdę romantyczne chwile w zwolnionym tempie. Monarchia to piękna sprawa, zwłaszcza gdy książę jest sierotą po Kopciuszku, co dodaje całej sprawie iście metauroku, gdy wszyscy telewidzowie jak jeden mąż przeżywają fantomowe bóle po Królowej Ludzkich Serc i Przeciwpiechotnych Min. Kopciuszek teściową Kopciuszka - nawet pierścionek się zgadza.
A trzy miliardy plus minus telewidzów współczują parze głównych aktorów całej tej historii, że oni tacy biedni, tacy presji poddani, tacy biedni pod brzemieniem ogromu zainteresowania o głębszym znaczeniu.
