Wiele cierpkich słów powiedziano dotychczas pod adresem filmowej adaptacji „Życia Pi”. Że to newage’owa wydmuszka, którą skrzyżowano z „Avatarem”, by jak najwięcej zarobić na metafizycznym głodzie zjadaczy popcornu. Że racjonalizm został tu cynicznie wprzęgnięty w służbę irracjonalnemu, a kamera 3D zamiast pogłębiać, tylko zdemaskowała fałszywe głębie... Trudno się nie zgodzić z tymi zarzutami, oglądając filmowy fajerwerk Anga Lee, a przyznane niedawno jedenaście Oscarowych nominacji zdają się potwierdzać status „Życia Pi” jako li tylko filmowego igrzyska. Jest jednak w filmie tajwańskiego reżysera coś, co nie pozwala o nim tak łatwo zapomnieć.

***

Terapeutyczna moc opowiadania historii – to dzięki niej „Życie Pi” działa na widza mimo ewidentnych płycizn fabularnych i zbyt łatwych mądrości. Od początku filmową narracją rządzi tu opowieść werbalna,...