Dla podobnych powodów patrzenie wspólne ma sens tylko wtedy, kiedy ludzi łączy wspólnota miłości lub przyjaźni. W każdym innym przypadku wspólne zwiedzanie może być pożyteczne, kiedy ktoś ma sporo wiedzy na temat zwiedzanego miejsca czy miejsc, ale u mnie - i zapewne u większości ludzi - pojawia się mechanizm, który sprawia, że wprawdzie pamiętamy, co mówił nasz przewodnik, ale nie pamiętamy widoków, jakie nam pokazywał. Skupiliśmy się bowiem na słuchaniu, a nie na patrzeniu, a równocześnie robić się tego nie da. Tym bardziej zalecane jest samotne (lub wspólne, ale z tymi, z którymi odczuwamy empatię) zwiedzanie muzeów, zwłaszcza galerii obrazów. Każda wspólna wycieczka nieuchronnie skończy się ubocznymi obserwacjami, dowcipem dobrym, ale rozpraszającym, jakimś niewielkim napięciem psychologicznym, które burzy nam spokój i widok znika.

Bardzo wiele miejsc na...