Cujka próbowała na nie szczekać, ale biegała tylko wzdłuż ogrodzenia zdezorientowana ich bliskością. Na przemian poszczekiwała i machała ogonem, jakby chciała się do nich przyłączyć. Stały przez długą chwilę, a potem pobiegły w stronę lasu niczym rude cienie. Słońce dopiero wstawało zza góry, więc krajobraz był płaski, ciemny, nasiąknięty ciemną rosą i bez śladu zamknął się i znieruchomiał.

Zostaliśmy z Cujką sami. Wciąż machała ogonem i popatrywała na mnie pytająco, czy aby na pewno widziałem to samo, co ona.

Tak oto wróciłem do ojczyzny po dwóch miesiącach na pustyni i stepie. Powinienem pewnie zacząć od netu, od gazet, od rozmów oraz wypytywań, od nadziei albo zgrozy, albo przynajmniej telefonu do jakiegoś mądrego kolegi albo koleżanki, żeby mi objaśnili bieg spraw i czy na dobre idzie, czy też odwrotnie. A ja od tych saren zaczynam, chociaż nie bardzo wiadomo, czy...