Burzyło się, pieniło, przelewało i bulgotało. Jak w jakiejś nieco chłodniejszej Amazonii. Obfitość wychodziła z gruntu i się płożyła nieumiarkowanie, bezczelnie, wszetecznie. Bo to koniec czerwca i ulewy jedna za drugą. Strumienie wód z niebios i zielone spienione soki z ziemi w górę łodygami, badylami, witkami i źdźbłami jak chłodna, słodkawa krew. Znajdowałem zjazdy nad rzekę i szukałem miejsca na obóz.

W końcu znalazłem na rozległych łęgach na wschodnim brzegu. Dobre miejsce, bo w urwisku osiadła kolonia brzegówek. Dziesiątki jaskółek w nieustannym wirze czyściły powietrze z komarów. Zjeżdżałem tam przed zmrokiem, gdy słońce kryło się już za linią drzew za rzeką. Złoty blask opadał na województwo mazowieckie, a tutaj, w podlaskim, robiło się już ciemnozielono i cieniście. Nic dziwnego, bo prawdziwymi granicami krain są rzeki. Pogoda potrafi stanąć u ich brzegów. Potrafi...