Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
To jeszcze nie Eucharystia – to jej zapowiedź. A także zapowiedź dyscypliny, jakiej – z Jego woli – będzie ona poddana, jej przekazu we wspólnocie wierzących: On przemienia i łamie chleb, daje Apostołom, ci zaś podają go wiernym. Nie czyni tego sam, lecz przez pośredników, przez ustanowionych do tego szafarzy. Być pośrednikiem, szafarzem Eucharystii – czyli duchownym – to nie żaden tytuł do chwały czy wynoszenia się. To tytuł do... bojaźni, odpowiedzialności. Szafarstwo wymaga pokory – po obu stronach ołtarza – poddania się mu w posłuszeństwie Jezusowi.
Dziś owo posłuszeństwo nie jest takie proste, bo i pośrednictwo nie jest czymś „prostym i naturalnym” – wiele miejsca poświęca tej sprawie papież Franciszek w swojej pierwszej encyklice „Lumen fidei”. Mówi w niej o dzisiejszym człowieku, który – nastawiony bardzo indywidualistycznie – łatwo odnajduje się w pretensji wypowiedzianej przez J.J. Rousseau: „Iluż ludzi między Bogiem a mną! Czy to takie proste i naturalne, że Bóg poszedł do Mojżesza, aby mówić do Jeana Jacques’a Rousseau?”.
Czy Bóg musi przyjść do kapłana, by mógł przyjść do mnie? Na co mi te ręce? A jeśli jeszcze nie są one wystarczająco czyste? A jeśli są obciążone grzechem? Pośrednictwo – samo w sobie trudne – staje się jeszcze trudniejsze: trudność jest spotęgowana zgorszeniem. Doświadczeniem grzechu! Potrzeba pokory po obu stronach ołtarza. A ile ma jej Jezus!
W „Lumen fidei” papież wzywa, by pośrednictwo – jako zasada wpisana w dzieje i teraźniejszość objawienia – nie było przeszkodą, lecz otwarciem. Staje się to możliwe wtedy, gdy nie jest jedynie „podawaniem Chleba”, lecz prawdziwym przekazem wiary (bo wiara to nie „zbiór prawd”, ale życie – również życie sakramentalne). Podać komuś Eucharystię znaczy także poprowadzić go do wiary w nią, samemu najpierw w nią wierzyć – jej wierzyć – by potem wtajemniczyć drugiego. Dziś znaczy to także: uświadomić człowiekowi – który braku Boga często nie przeżywa jako braku – naturę jego głodu. Czy nie po to wychodzimy na ulice, by krzyczeć o tym właśnie: „Jest Chleb”? Nie musicie być dłużej głodni! Dziś „podawanie chleba” Eucharystii oznacza ewangelizację.
Modlimy się za „pośredników” – za wezwanych na drogę do kapłaństwa, i za kapłanów. Modlimy się o świętość, wierność, wiarę, nawrócenie. O bojaźń Bożą. O prawdziwe świadectwo. I zdolność do przekazywania wiary – tak jak się przekazuje światło – odpalając świecę od świecy.
Ostatnie słowo – w imieniu kapłanów – to „dziękuję”. Dziękujemy za Waszą wiarę w Eucharystię – za wiarę, z jaką przyjmujecie ją z rąk naszych. Ta wiara nas buduje; powołuje i wzmacnia; czasami wręcz nas ratuje. Podawanie Eucharystii odbywa się w jedną stronę, ale przekaz wiary – w obydwie.
