Pojechałem tam ostatni raz nie po to, by pożegnać gomułkowski dom towarowy, ale by popatrzeć, jak znika walcowata dobudówka ze szkła i aluminium, ikona pionierskiej fazy kapitalizmu III RP: siedziba pierwszej w Polsce placówki fastfoodowej sieci McDonald’s (ustalmy to raz na zawsze: przybytków tego rodzaju nigdy na tych łamach nie nazwiemy restauracjami).

Był to spektakl na swój sposób upokarzający: bolała pamięć, jak bardzo owe toporne kształty oraz zagnieżdżona tamże hamburgerownia były swego czasu namacalnym dla wszystkich znakiem nowoczesności, symbolem dużych przemian i kameralnych radości z drobnych nowinek w kulturze materialnej. Byliśmy wtedy dopiero na początku niesamowitej przemiany w kraj czystych publicznych toalet; zatem sieć, znana każdemu, kto jeździł wcześniej na Zachód, jako ratunek strapionego turysty z pełnym pęcherzem, dawała także obietnicę, że odtąd Polak...