Jego duże, brązowe oczy śledziły każdy ruch mamy. W kolorowej piżamie z kołnierzykiem i niedojedzonym śniadaniem na stole stał za nią nieruchomo. Obserwował, jak żegna przy oknie wyjeżdżającego do pracy ojca. Nie odrywał wzroku od jej pleców, nawet wtedy, gdy odgłos silnika był coraz słabszy, a zasłona dawno już zakryła szybę. Czekał. Wreszcie, gdy odwróciła się w jego stronę, zobaczył jej twarz – smutne oczy i uśmiech, którym go obdarowała, a którego nie rozumiał.
Przez chwilę stali naprzeciwko siebie w milczeniu. Odwracając oczy, poprosiła, by dokończył śniadanie. I kiedy później zaproponowała, by wspólnie upiekli ciasto urodzinowe dla ojca, wydawało się, że wszystko wróciło do normy. On pytał, czy pozwoli mu przesiać mąkę, czy powie, jak odmierzyć składniki. Ona zgadzała się na wszystko.
Ona: – Pieczemy ciasto dla taty, by mu pokazać, że go kochamy.
On: – Inaczej...